Sıdıyık Enişte

Yaprak dökümü devam ediyor. Ellerinden öpülesi "kartlarımız" birer birer sonsuz yolculuklarına gidiyorlar. Fötr şapkası, takım elbisesi, bastonu ile köy meydanına doğru ağır adımlarla gelişi geldi ilk aklıma.

Mekanı cennet olsun, nur içinde yatsın.

annanem

Annanem Cevriye Kalkay yaklaşık iki bucuk aydır sürdürdüğü yaşam mücadelesini kaybederek 13 Haziran pazartesi günü aramızdan ayrıldı. Geride 65 yıllık hayat arkadaşını, çocuklar, damatlar, gelinler, torunlar ve küçük torunların olduğu kalabalık bir aile ve hep sevgiyle anımsanacak güzel hatıralar kaldı.

İlk gençlik zamanlarımda sağa sola sakladığım sigaraları bulduğunda sessizce bana geri veren, benim için yaptırdığı yorganı gösterirken “ilerde örttüğünde annanem yaptırmıştı deyip beni hatırlarsın” diyen, bana özel şırbörek yaparken sıçrayan yağdan yüzünü yakan kadını kaybettim ben.

Artık dedeme kimse “Sımay!” diye seslenmeyecek, hiç bir un helvası onun kavurduğu kadar tatlı olmayacak, şırböreğin tadı hep biraz buruk olacak. Sahur zamanı –yapılmıyor zaten ya- pişirilen kalakaylar asla onunki gibi kabarmayacak, Yedigün portakala onun gibi kimse “Sarı” demeyecek.

Beni köye bağlayan en önemli iki figürden birisi yok artık. Ben yaz tatili olduğunda hep "ananemlere" giderdim. Kollarını açarak karşıladı hep; 40 sene de böyle oldu. İstanbul’a dönüş zamanı gelip te arabaya binerken hep "çok az oldu ya oğlum" derdi. Arabanın arka camından en çok ona bakardım hüzünlü ayrılık saatlerinde.

Dün son yolculuğuna uğurladıktan sonra evdekilere baktım; herkes oradaydi ama O yoktu. O evin sahibesi; herseyi geride bırakarak gitmişti. Bebek yasta toprağa verdiği iki oğlunun; 21 yasinda kaybettigi ve geçen 25 yıl boyunca yasını tuttuğu kızının yanına... Ebedi yolculuğunda kavuştukları -muhtemelen- geride biraktiklarindan daha fazlaydı.

Hep çektirmeyi hayal ettiğim büyük aile fotoğrafı sonsuza kadar içimde ukde olarak kalacak artık. Biz geniş zamanlar umuyorduk böyle şeyler için, vaktimiz olmadı...

Işıklar içinde yatsın; onu cok ozleyecegim.